لااقل از ایران فرار کن که بگوییم فرار کرد (خبر ویژه)

ایزوله شدن و از خاصیت افتادن مطلق دو تن از دست اندرکاران فتنه، باعث فشار شدید محافل ضدانقلاب نسبت به خاتمی شده است.
این طیف ها که اغلب در خارج از کشور حضور دارند، خاتمی را به خاطر سردرگمی و انفعال مورد سرزنش شدید قرار می دهند و این در حالی است که خاتمی با وجود ابراز تاسف نسبت به محدودیت های ارتباطی اعمال شده برای موسوی و کروبی، در جلسات محفلی به شدت به این دو نفر به خاطر در بن بست قرار دادن مدعیان اصلاح طلبی حمله کرده است. خاتمی معتقد است موسوی و کروبی با فراخوان بی اثر تحت عنوان حمایت از جنبش مردم مصر و تونس که در عمل به رفتارها و شعارهای ساختارشکنانه جمعی محدود (حداکثر چند صد نفر آن هم به طور پراکنده) انجامید، عرصه را بیش از پیش بر مدعیان «اصلاح طلبی و حرکت در چارچوب انقلاب و قانون اساسی» تنگ کرده اند.
خاتمی گفته است با اتفاقات 25 بهمن هم پایگاه اجتماعی ناچیز ما به رخ کشیده شد و حتی خیلی ها که قبلا از ما حمایت می کردند، حاضر نشدند به خیابان بیایند و هم متهم به براندازی و ساختارشکنی شدیم.
با این وجود خاتمی تحت فشار شدید محافل و رسانه های ضدانقلاب قرار دارد. سایت صهیونیستی بالاترین درباره او نوشت: محمد خاتمی ترسوترین و بی لیاقت ترین سیاستمدار است. ما از حمایت خود نسبت به وی در انتخابات سال 76 بسیار پشیمانیم. او مایه آبروریزی است و پس از 3 هفته، هیچ عکس العملی نسبت به وضعیت موسوی و کروبی نشان نداده است. خاتمی! لااقل از ایران فرار کن که بگوییم فرار کرد.
بالاترین همچنین در مطلب دیگری نوشت: خاتمی فقط ابراز تاسف کرده و جز ابراز تاسف کار دیگری هم از او برنمی آید.
دعوت خاتمی به فرار از کشور در حالی است که عناصر فراری روی دست سرویس های جاسوسی آمریکا و انگلیس و اسرائیل باد کرده اند.
...............
توپخانه میرزا آغاسی را کدام نادانی دوباره سر هم کرد؟! (خبر ویژه)

شکست سناریوی خیابانی شدن دوباره فتنه سبز، به بحث های جالبی در محافل اپوزیسیون دامن زده است.
این محافل با اشاره به فراخوان های 25 بهمن و اول و دهم اسفند پس از یک سال انزوا که در عمل کوچک ترین بازخورد اجتماعی نداشت، معتقدند «این شوخی ها و بازی های کودکانه، باعث فرسایش بیشتر در میان اپوزیسیون می شود». آنها به ماجرای توپخانه میرزا آغاسی و تلفاتی که از جبهه خودی گرفت اشاره می کنند.
در این میان مرتضی کاظمیان یک همکار نهضت آزادی در سایت روزنت نوشت: ما نباید از عدم شکل گیری تجمع موثر مایوس و ناامید شویم. باید از هرگونه رویاپردازی و اقدام خارج از واقعیت پرهیز کرد. ما باید ارزیابی دقیق از لایه اجتماعی خود داشته باشیم. قرار نیست آنها سرکوب شوند. اگر همراهی جدی لایه های اجتماعی نباشد، هزینه و لطمه ای که متوجه همراهان اپوزیسیون می شود، از فواید حضور خیابانی بیشتر خواهد بود.
در همین حال بابک داد کاتب فراری و خارج نشین خاتمی با انتقاد از گروه یکشبه آفتابی شده «شورای هماهنگی سبز» در گویانیوز نوشت: آیا قالب من درآوردی سه شنبه های خرید نباید عوض شود؟ این گونه ما فقط فرصت سرکوب داوطلبانه مخالفان را به حکومت می دهیم و هر هفته از شمار آنها که انگیزه مبارزه دارند، کم و کمتر می کنیم. آیا ما نذر کرده ایم که به خیابان برویم [؟!] و کتک بخوریم و دستگیر شویم؟ با چنین طرح هایی نمی شود با نظام مقابله کرد یا مجبور به کاری کرد. این طرح های عجیب به شوخی و بازی کودکانه شبیه ترند تا تاکتیک مبارزاتی و فقط باعث تخلیه و فرسایش اپوزیسیون می شوند.
یکی از همکاران شبکه بالاترین هم با لفظی مجادله آمیز و متهم کردن عناصر خارج نشین به ترس نوشت: عده ای مناسبتی کار می کنند و به اصطلاح موج سوار هستند، درست مثل کسانی که تا قبل از مسابقه فوتبال صدایشان در نمی آید اما بعد از روشن شدن نتیجه بازی، تیم شکست خورده را به تمسخر می گیرند. دیروز با دوست پناهنده ای در اروپا صحبت می کردم. به تمسخر می گفت این هم از 25 بهمن و 1 اسفند! دیدی که... نگذاشتم حرفش تمام شود، گفتم: شما آنجا پناهنده سیاسی هستی و ادعا می کنی که جانتان در ایران در خطر بوده و از این رژیم هم نفرت داری. گفت: بله. گفتم: مرد باش و برو در یوتیوب ویدئویی از خودت بگذار که در آن به رژیم فحش می دهی ... مکثی کرد و حرف را عوض کرد.
همکار دیگر بالاترین اما در گزارش کوتاهی نوشت: من بعد از 2 سال همه تظاهرات ها رو رفتم. 10 اسفند هم رفتم داشتم خیابان انقلاب راه می رفتم با خودم فکر کردم پس مخالفان کجان چرا ایران قیامت نشد؟ اونهایی که تو بالاترین می گفتن اگر موسوی را بگیرن تهران را به آتیش می کشیم. با خودم تصمیم گرفتم تا وقتی همه نیان دیگه من هم نمی رم. واقعا دردآوره، رفقا از کتک خوردن می ترسن. اینجوری ما هیچ وقت کاری نمی تونیم بکنیم.
یکی دیگر از مبارزان فضای مجازی در شبکه مذکور به سقوط شدید عقبه اجتماعی فتنه اشاره می کند و می نویسد: یه جورایی به نظرم می آمد حتی آن شوری هم که قبل از 25 بهمن داشتیم رو الان نداریم. دیگه هیچ رغبتی به راهپیمایی ندارم در حالی که همه راهپیمایی های سال گذشته را می آمدم.
چهارمین همکار شبکه بالاترین این طور دست به قلم برده است: نمی دونم این حرف ها رو باید زد یا نه. نمی دونم باید چراها رو فریاد زد یا ریختشون تو دل. ولی دیگه دلم جایی برای زخم تازه نداره، همه جاش تیکه پاره شده و دیگه جایی نداره که بتونم چیزی رو پنهان کنم. چی شد؟ چرا اینطوری شد؟ سه شنبه های اعتراض؟ این دو کلمه به اندازه یه قرن برام کش اومد، اونقدر کش اومد که تمام قول ها و ادعاها و تهدیدهایی که راجع به دستگیری میر و شیخ کردیم در آن گم می شود... حالا بعد از سه هفته بی خبری مطلق از آنها، قراره مثل کلاس زبان رفتن هفته ای یه بار برنامه ریزی کنیم که برویم به دستگیری اعتراض کنیم. به همین ملوسی! عکس اونها را گذاشتیم پاش می نویسیم وای عزیزم چقدر دلم برات تنگ شده... چه طنز سیاهی!
و پنجمی معتقد است: نه اشتباه کردید، ما این کاره نیستیم. ما فقط برای خرید می آییم. حوصله نداریم. پای حرف فوق العاده ایم اما وقتی پای عمل وسط میاد، یال و کوپالمون می ریزه. تو ای قیامت! نیامدی و همه ما رو سرکار گذاشتی(!)

کیهان