... پس همان طوری که ملاحظه می کنید آیه دارد بطور اشاره ای علی ابن ابیطالب را بعنوان ولی امر معین می کند... ( متأسفانه چند صفحه از کتاب چاپ نشده )

... آیه دیگر قرآن میگوید - اطیعوالله - اطاعت کنید خدا را - و اطیعوالرسول - از رسول اطاعت کنید. - و اولی المرمنکم - صاحبان فرمان از میان خودتان را هم فرمان ببرید اما صاحبان فرمان یعنی چه ؟ آن مسلمان جاهل و نادان خیال میکند که صاحب فرمان یعنی هر کسی که میتواند فرمان بدهد و هرکس که زورش برای فرمان دادن میچربد، او « اولی الامر » است.  ما میگوئیم نه، او اولی الامر نیست.  اگر بنا باشد هر کسی که میتواند فرمان بدهد اولی الامر باشد و از طرف قران به رسمیت شناخته شده باشد، پس در فلان کوهستان ، فلان دزد ، قداره بند هم فرمان میدهد، آنهم در آنجا همه کاره است، پس در آنجا او اولی الامر است و اطاعت فرمان او واجب است؟!  اولی الامری که شیعه بآن معتقد است آن اولی الامر است که خدا منشور فرمان را بنام او کرده باشد، شیعه این را میخواهد.  آن انسانی است که اگرچه « منکم » است و جزو انسانها ، اما ولایت را از خدا گرفته باشد که صاحب ولایت کبری خداست...

بسم الله الرحمن الرحیم

... بعضی از مفسرین دیگر گفته اند که  - و هم راکعون - معنایش این است که اینها همیشه در حال رکوع باشند این جا اشاره به قضیه خاصی نیست. اما عربی دانی این احتمال را رد میکند - و هم راکعون - یعنی در حال رکوع زکات میدهند.  به احتمالی که به ذهن من می آید گمان میکنم زکات، مطلق انفاقات است، چون انگشتری که امیر المومنین در حال رکوع داد زکات اصطلاحی نبوده بلکه انفاقی بود که در راه خدا کرد.  و در اینجا بآن اطلاق زکات شده است - و یؤتون الزّکوة و هم راکعون - یعنی یک انسان آنقدر دلبسته به مساوات باشد، بقدری علاقه مند به انفاق باشد، بقدری برایش دیدن فقر و فقیر درد آور باشد که صبر نکند که نمازش تمام شود به قدری در این انسان جاذبه انفاق شدید است و بقدری این آدم محو در راه انجام این تکلیف است که امان ندارد که صبر کند، مجال ندارد که تحمل کند.  فقیری دیده جلوه ای دیده که خدا آن جلوه را دوست نمی دارد او هم دوست نمیدارد اما چیزی هم ندارد جز انگشتر، ولی در همان حال نماز انگشتر را در می آورد و به سائل میدهد لذا این اشاره یه یک ماجرای مخصوص و مشخصی در تاریخ است که آن را امیرالمومنین علیه السلام بوجود آورده است یعنی این بزرگوار در حال نماز بوده که فقیری آمد و این بزرگوار انفاق کرده و آیه نازل شده است. پس همان طوری که ملاحظه می کنید آیه دارد به طور اشاره ای علی ابن ابیطالب را به عنوان ولی امبر معین می کند. ...

... علت زبونی ها، علت ظلمها، علت تن به ظلم دادن ها، علت تعدیهایی که انجام می گیرد، همچنین علت تن به تعدی دادنهایی که انجام می گیرد تماماً دوری از یاد خدا و ذکر خداست، آن جامعه ای که ذکر خدا را دارد حاکمش مثل علی ابن ابیطالب علیه السلام است که ظلم نمی کند و ظلم را می کوبد.

محکومش مثل ابوذر غفاری است که با اینکه کتک می خورد، با اینکه تبعید میشود، با اینکه تهدید میشود، با اینکه غریب و بی کس میماند اما زیر بار ظلم نمیرود، از راه خدا باز نمیگردد ، این جامعه ای است که در آن ذکر خدا هست، این جامعه ای است که در آن اقامه صلوة است مؤمنی که در جامعه اقامه صلوة میکند یعنی جهت جامعه را بسوی خدا قرار میدهد و ذکر الهی را در جامعه رایج و مستقر میکند، -الذین یقیمون الصلوة - به اینجا هم خاتمه پیدا نمیکند  - و یؤتون الزکوة - تقسیم عادلانه ثروت بکنند، و زکات بدهند اهل انفاق در راه خدا باشند و دنبالش می گوید - و هم راکعون - یعنی در حالی که راکع هستند( زکات را بدهند ) و این اشاره به یک مورد و یک داستان خاص است. ...

آیه قرآن میخواهد ضمن آنکه روی یک انسان معلوم مشخصی انگشت می گذارد و کسی را که در نظر شارع و قانونگذار اسلام مشخص است بر مردم حکومت میدهد، میخواهد علت انتخاب یا انتصاب او را هم بگوید و باین وسیله معیار بدست بدهد.  لذا می گوید - والذین آمنوا- آن کسانی که ایمان آورده اند ایمان درست آوردند که لازمه اطلاق آمنوا این است که ایمان آوردند، آن کسانی که با عمل خود ایمانشان را امضاء کردند، پس - الذین یقیمون الصلوة - آن مؤمنینی که نماز را اقامه میکنند، نه اینکه نماز می خوانند، نماز خواندن یک چیز است و نماز را به پا داشتن یک چیز دیگر.  اگر نماز خواندن منظور بود میتوانست بگوید - یصلون - که تعبیری است هم کوتاهتر و هم موجزتر.   اقامه صلوة در یک جامعه معنایش این است که روح نماز در جامعه زنده بشود، جامعه نمازخوان بشود و میدانید که جامعه نمازخوان یعنی آن جامعه ای که در تمام گوشه و کنار هایش ذکر خدا و یاد خدا بطور کامل موج میزند. و می دانید که جامعه ای که ذکر خدا و یاد خدا در آن موج بزند در این جامعه هیچ فاجعه ای ، هیچ جنایتی ، هیچ خیانتی صورت نمیگیرد.  هیچ لگدی به ارزشهای انسان در این جامعه زده نمی شود. آن جامعه ای که در آن ذکر خدا موج میزند و مردم متذکر خدا هستند، جهت گیری، جهت گیری خدائی است. و همه کار مردم برای خدا انجام می گیرد. ...

تازه از مدرسه برگشته بود . آمد پیش من و گفت: مادر، اگه یه چیزی بخوام، برام می خری؟  با خودم گفتم؛ حتماً دست دوستاش یه چیزی - خوراکی ای دیده، دلش کشیده. گفتم بگو مادر.  چرا نخرم!

گفت: کتاب نهج البلاغه می خوام.  اون موقع (دوران طاغوت ) کم کسی پیدا می شد اهل قرآن و نماز باشه، چه برسه به نهج البلاغه!  هر طوری بود بعد از چند روز ، مقداری پول جور کردم و بهش دادم.  وقتی از مدسه آمد، دیدم در پوست خودش نمی گنجه ؛ کتاب بزرگی دستش بود، فکر نمی کردم برا خوندنش وقت بذاره؛ اما از اون روز به بعد، همیشه باهاش بود؛ حتی توی جنگ.   (دو قلوهای جنگ، ص 72 )

دوران طلائی

... آن کسی که عملا در جامعه زمام فرمان را ، امر و نهی را از سوی پروردگار عالم بدست می گیرد - رسول - اوست.  لذا در جامعه وقتی که پیغمبری آمد معنی ندارد که با بودن پیغمبر حاکم دیگری بجز پیغمبر بر مردم حکومت بکند.  پیغمبر یعنی همان کسی که باید زمام قدرت را در جامعه بدست بگیرد.  حاکم باشد اما وقتی که پیغمبر از دنیا رفت تکلیف چیست؟  و وقتی که پیغمبر خدا مثل همه انسانهای دیگر از دنیا رفت و جان به جان آفرین تسلیم کرد آنجا چه کنیم؟  آیه قرآن پاسخ میدهد - والذین آمنوا - ، مؤمنان ولــیّ شما هستند.

کدام مؤمنان؟  هر که به کتب و دین ایمان آورد او ولیّ و حاکم جامعه اسلامی است؟!  اینکه لازم است که به عدد همه نفوس مؤمن حاکم داشته باشیم. ...