بسم الله الرحمن الرحیم
بسیجی جان به کف دارد ...
از 30 سال گذشته که شیاطین روزگار در جبهه های نبرد ایران داستانهای شگفت بسیجیان ایران را شنیدند ، هنوز گوشهای کرشان صوت می کشد و چشمهاشان سیاهی میرود.
آخر مگر میشود انسانی برای کشته شدن گریه کند ، التماس کند ، شناسنامه اش را دست کاری کند و خیلی کارهای دیگر؟
مگر میشود کسی برای پریدن روی مین در میدان مین با دیگران دعوایش شود ؟
و دیدند که میشود! آنهم فقط در دیار دلیران ایران و شیعیان امیرالمومنین علیه السلام ؛ و در جمع عده ای که نه کماندو بودند و نه تکاور و نه رنجرهای دوره دیده و مار خورده ، بلکه عاشقانی بودند که از کودکی در هیأت و روضه های معصومین بخصوص روضه امام حسین علیه السلام ، شمشیر جنگ با دشمنان ولایت را به کمر بستند و هر وقت که شیپور جنگ با یزیدیان را شنیدند ، شمشیر از غلاف کشیدند و جان خود را بر تیغه تیز شمشیر آویزان کردند تا هم دشمن هلاک کنند و هم خود از قفس خاکی دنیا پرواز کرده و بسوی ارباب بی سر خود رهسپار شوند.
بسیجی جان بکف دارد و بدنبال تیر دشمنان اسلام می دود تا جانش را در مسیر تیغ تیز دشمنان قرار دهد.
بسیجی جان به کف دارد و جز از خدا هیچ ترس ندارد ؛ و اگر از چیزی غیر از خدا بترسد آن این است که نکند جانش را در راه خدایش ندهد و با شهادت بسوی حق نرود.
الهی و قتلا فی سبیلک فوفق لنا
