بسم الله الرحمن الرحیم

روز خدا،

همه می آیند برای خدا و براه خدا،

و هر آنچه هست برای خدا.

روزی که خدا قدرتش را به اندازه ذره ای نمایان کرد تا دشمنان بدانند « یفعل ما یشاء و لا یفعل ما یشآءُ »  هرچه خدا بخواهد می کند و  جز او هر که هرچه خواهد نمی تواند کرد.

22 بهمن روز خدا شد و هرچه بساط غیر خدائی بود برچیده شد.

روز خدا سفره خدا پهن شد و مهمانان بر سر سفره الهی گرد آمدند و زیبائی دیدند و زیبا شدند.

سفره خدا پهن شد و سفره شیاطین با استخوان ریزه های حرامش جمع؛ و شیاطین و یارانش پراکنده و افکنده به زیر پای راهیان نور ولایت.  سفره خدا پهن شد و هر که بر سفره نشست را عزیز کرد و عظیم. ایران عزیز نیز راه بزرگی پیش گرفت و عزت و محبتش جهانگیر شد و همه آزادگان جهان در آرزوی اینچنین عزت، بیدار شدند.
از فردای روز خدا ابلیس و سربازانش هر آنچه توانستند کردند تا این روز خدا دیگر در میان تقویم روزگار برگی نداشته باشد و کسی در روز خدا چشم به خورشید نبندد و دوباره سرنشین چادر شب های زشت طاغوت شوند. اما ...
اما صاحب روز خدا خواست که نورش بتاید و کسی را یارای مقابله با نور نبود و نیست و نخواهد بود. نور خدا از روزنه حجت اش حضرت بقیة الله بر سرزمین دلیران ولایت تابید تا سیاهی ها پاک شود و نهال های خشکیده ایمان و عزت سبز و جویبارهای گوارای معرفت جاری.
ولی این روز برای شب پره ها و خفاشان شیطان پرست جز عذاب و درد نشد و هر یک به شکافی در دل سنگلاخ های شقاوت پناه بردند تا شبی یا نیمه شبی بر کاروان راهیان نور هدایت ، شبیخون زنند. اما هرگاه که از لانه های تاریک خود بیرون زدند ، گرفتار نور الهی شدند و سر و بال شکسته دوباره برگشتند و از این پس نیز همین خواهد شد و بی سر و گردن به تاریکی ها فرار خواهند کرد. بال و پــر های سوخته شان شدند، فتنه گران با تابلوهای انحرافی  تا روز ما را شب کنند، اما غافل از این که خورشید تابان ولایت دم به دم در حال تابش هست و فرصتی نیست تا شبیخون بیند این شهر شهیدان خدائی. شهر آن مردان بی ادعا و آسمانی. آنانکه بی ادعا سرمشق ولایتمداری امت نوشتند و رفتند تا مدعیان ولایتمدار دستشان زود رو شود.

روز خدا همچنان آفتابی ست و شب را نخواهد دید و فصلی جز بهار یادش ندارد.
و روز خدا ، روزهای خدا شد و روزهای خدا همه برای خدا.
کیست که در برابر خداوند قد عَــلَــم کند...