... شما یک رودخانه عظیمی را در نظر بگیرید که از چندین طرف این رودخانه آب وارد میشود، آبها هم با جریانهای تندی در حرکتند سطح رودخانه ناهموار است گرداب بوجود می آید، آبها روی هم می غلتند، انواع جریانهای مخالف در این رودخانه و در این بستر در یکدیگر فرو می روند و همدیگر را خنثی می کنند، توی سر هم می زنند و آب پیش میرود در میان این آبهای کدر و گل آلود یک جریان آب شیرین تمیز ، نظیف، روشن دارد راه خود را ادامه میدهد و در این بستر بطور عجیبی پیش میرود و سالم می ماند و عجیب اینست که هرگز مخلوط نمی شود، هرگز رنگش خراب نمی شود، هرگز طعم آبهای شور و تلخ دیگر را نمی گیرد، همان طعم شیرین، همان رنگ شفاف ، همان خلوص و صفا و بی کدورتی را ادامه میدهد و نگه میدارد و پیش میرود.
شما عالم اسلام را در زمان خلفای بنی امیه و بنی عباس تشبیه کنید به همین رودخانه ای که انواع جریانهای فکری و سیاسی و عملی گوناگون در آن علیه همدیگر راه میرفتند و حرکت میکردند از اول تا آخر که نگاه می کنید جریان تشیع را می بینید که همچون آب باریکی در میان این طوفان عجیب، چیز ناچیز و کوچکی به نظر میرسد و به نگاه می آید، اما خودش را نگه داشته است، هرگز کدر نشده است، هرگز طعمش خراب نشده است، هرگز صفای خودش را از دست نداده است هرگز رنگ و طعم و بوی آبهای دیگر را به خودش نگرفته است، باقی مانده و رفته است اما چه چیز این را نگهداشته است؟ چه چیز توانسته عامل بقای این جریان شیعی بشود؟
وجود آن ولیّ که ولایت را در میان مردم و در میان پیروان خود توصیه میکند، آنها را به همدیگر می بندد آنها را باهم مهربان می کند ولایت را ترویج می کند و بهم پیوستگی افرا این جبهه را حفظ می نماید....
