بسم الله الرحمن الرحیم
هشت ماه گذشت و هر روز بیشتر از دیروز نقاب از چهره دزدان مافیائی کنار زده می شد؛ دزدان آبروی ایران، دزدان انقلاب، دزدان دین و ایمان، دزدان اعتقاد، دزدان ناموس و غیرت ایرانیان.
حالا دیگر همه ی آن عده ساده دل شهر هم صورتشان را دیده بودند. دیدند که دندانهای به خون آغشته شان به هم فشرده شده و منتظر گلوی نازک ساده اندیش دیگری ست. دیدند که دستهای آهنین شان از زیر دستکشهای مخملین بیرون زده و نقش پرچم آمریکا و انگلیس خبیث بر انگشتانشان گره خورده. دیدند دلارهای کثیف دشمنان ایران زمین از جیب های آفت زده شان سر بر آورده. دیدند سران استکبار جهانی چگونه برای شان هورا می کشند . دیدند کفش هایشان بروی خون شهیدان ایستاده.
اندکی بعد نقاب ز چهره گرفتند آن دغل کاران و به کاروان اباعبدالله حمله بردند.
خیمه عاشورای حسینی را آتش زدند.
نمازگزاران ظهر عاشورا را سنگ زدند و آخر کارشان، روز عاشورا کف زدند و صوت کشیدند و پایکوبی کردند...
و اما اینجا آنجائیست که یلان ایران زمین ، مردم بت شکن این سرزمین پیشه صبر را کنار گذاشته و غریدند.
آنچنان نعره ای کشیدند این شیران انقلاب ایران که موی بر تن نقاب داران که نه، حتی بر تن اربابان شان در آن سوی جهان نیز راست شد و به زمین ریخت.
و این زمان بود که سران گله گرگها به لانه های تاریک خود خزیدند و در آتش جهنم اعمالشان سوختند.
و در روز 9 دی ماه پرونده فریب خوردگان و فریب دهندگان به زیر بغل هایشان گذاشته شد تا بدانند دیگر در این سرای ولایت پیشه گان جائی برای موریانه هائی چون اینان وجود ندارد.
