حجت الاسلام احدی (از اساتید حوزه علمیه قم)

... پس اصل ولایت قرآنی وجود امام را ایجاب میکند و اگر این پیکر بزرگ که اسمش امت اسلامی است بخواهد زنده و موفق و همیشه پایدار باشد باید ازتباطش با این مرکز و با این قلب متحرک و پر هیجان و همیشه مستحکم و نیرومند برقرار باشد (درست دقت کنید).

 پس بعد دیگر ولایت یعنی ارتباط مستحکم و نیرومند هر یک از آحاد امت اسلام در همه حال با آن قلب است و این ارتباط یعنی هم ارتباط فکری و هم ارتباط عینی ، یعنی درست از او سرمشق گرفتن و در افکار و بینشها دنبال او بودن و درست در افعال و رفتار و فعالیتها و حرکتها او را پیروی کردن، پس ولایت علی ابن ابیطالب یعنی در افکارت پیرو علی باشی، در افعالت پیرو علی باشی، تو را به علی علیه السلام رابطه ای نیرومند، مستحکم، خلل ناپذیر پیوند زده باشد، از علی علیه السلام جدا نشوی ، این معنی ولایت است....

... اینکه شما می بینید این طرف یک گلی آمده و مثل آن گل بدون هیچ کم و زیادی آن طرف هم روئیده و هر دوتا به آن ترنج وسط رسیده و مثل این دو آنطرف قالی دوتای دیگر وجود دارد و همه چیزها منظم و همه چیز به جا است این برای این است که اولا دستور مشخص است و یک نفر هم با صدای بلند آنرا می خواند چامعه هم اگر بخواهد همه نیروهایش در یک جهت بکار افتد  و هیچیک از نیروهایش هرز نرود و همه نیروهای جامعه بصورت یک قدرت متراکم در آید بطوری که بتوان مثل مشت واحدی در مقابل جناحها و صفها و قدرتهای متخاصم عمل کند احتیاج به یک قدرت متمرکز دارد، احتیاج به یک دل و یک قلب دارد که البته شرائطی هم دارد، باید خیلی آگاه باشد، باید خیلی بداند، باید خیلی با تصمیم باشد، باید چشم او دارای یک دید دیگری باشد، باید از هیچ چیز در راه خدا نهراسد، باید اگر لازم شد خودش را هم فدا کند ما اسم یک چنین موجودی را چه می گذاریم؟ امام، امام یعنی آن حاکم و پیشوائی که از طرف پروردگار در آن جامعه تعیین میشود مثل همانکه خدای متعال به ابراهیم فرمود- انی جاعلک للناس اماما -یعنی من تو را برای مردم امام قرار دادم اما اینکه می گوئیم امام باید از طرف خدا تعیین شود به دو گونه است یا خدا به نام و نشان معین میکند مثل اینکه پیامبر امیرالمومنین، امام حسن و امام حسین و بقیه ائمه را معین کرد.

یک وقت هم خدای متعال امام را به نام معین نمی کند بلکه تنها به نشان معین می کند مثل فرمایش امام علیه السلام که فرمود: - هرکس از عالمان دین، که بر نفس و امیال نفسانی خود مسلط باشد و دین خود را پاس دارد، و پا روی هوی و هوس خویش گذارد، و مطیع احکام خدا( چه احکام فردی، چه اجتماعی ) باشد مردم می توانند از او تقلید (پیروی) کنند.       (وسائل الشیعه،ج18ص95 )

در این روایت، امام علیه السلام خصوصیات و نشانهای یک امام را تعیین فرموده بدون اینکه نام او را معین و مشخص کرده باشد هر کس که این نشان بر او تطبیق کرد آن امام میشود منظورم کلمه امام است که میخواستم برایتان معنی کنم امام یعنی پیشوا، یعنی حاکم، یعنی زمامدار ، یعنی آنکسی که هرجا او میرود، انسانها دنبالش می روند که باید از سوی خدا باشد، عادل باشد منصف باشد ، با دین باشد، با اراده باشد، و از این فبیل حرفهائی که در زمینه امامت هست که حالا در آن مقام نیستیم...

... از توصیه های خداوند به پیامبر اکرم صل الله علیه و اله این است که فرمود:

- دم علی ذکری - یعنی پیوسته به یاد من باشد

آن حضرت سؤال کرد: چه کنم که همیشه به یاد تو باشم؟

خداوند در جواب فرمود:

- بالخلوة عن الناس - از مردمی که تو را از یاد خدا باز می دارند اعراض کن.

( راهیان کوی دوست، ص 62)

... اینکه ما ارتباط با امام را اینقدر مهم دانسته ایم اینکه ما فرمان امام را در همه شئون زندگی جامعه نافذ می دانیم برای چیست؟  و از کجا در می آید؟ اینجا است که قرآن با ما حرف می زند که اگر یک جامعه ای و یک امتی بخواهد ولایت قرآنی را باین معنا داشته باشد یعنی بخواهد تمام نیروهای داخلی اش در یک جهت به سوی یک هدف در یک خط براه بیفتد و بخواهد تمام نیروهای داخلی اش علیه قدرتهای ضد اسلامی درخارج بسیج بشود احتیاج به یک نقطه قدرت متمرکز در متن جامعه اسلامی دارد، به یک نقطه ای احتیاج دارد که تمام نیروهای داخلی به آن نقطه بپیوندند، همه از آنجا الهام بگیرند و همه از او حرف بشنوند و حرف گوش کنند و او تمام جوانب مصالح و مفاسد را بداند تا بتواند مثل یک دیده بان نیرومند قوی دستی و قوی چشمی هر کسی را در جبهه جنگ بکار مخصوص خودش بگمارد.

لازم است یک رهبری، یک فرمانده ای ، یک قدرت متمرکزی در جامعه اسلامی وجود داشته باشد که این قدرت بداند از شما چه بر می آید، از من چه بر می آید، از انسانهای دیگر چه بر میآید تا به هر کسی آن کاری را که برای او لازم است بگوید مثلا در مقام تشبیه این کارگاههای قالی بافی را دیده اید؟  یک عده نشسته اند قالی می بافند هر کسی دارد کاری می کند، هر بچه ای یا هر بزرگی که نشسته است دارد نخی می بافد و هر کدام دارند نشاطی و کاری را انجام میدهند اگر چنانچه این کارها هماهنگ نباشد، اگر یک فکر و چشم و قدرت بالاتری نباشد که آن متن قالی را بر طبق آن دستورهای خاص بخواند تا اینها بدانند چه نخی را بکار ببرند و چطور بزنند و چطور ببرند، اگر یک چنین قدرت متمرکزی وجود نداشته باشد این قالی چه جوری در می آید؟ می بینید که طرف راست آن حکایت از شرق و طرف چپ آن حکایت از غرب میکند آن طرفش صحبت از قالی کردی میکند، آن طرف صحبت از قالی ترکمن می کند، نقشها بی ترتیب  و یک چیز هجوی از کار در می آید...

نوجوانی شهید حسن آقاسی زاده

به من می گفت: مادر جان، وقتی من و داداش خونه ایم، درست نیست شما و خواهرم در حیاط را باز کنید؛ یا من می روم یا داداش.  شاید یه مرد نامحرمی پشت در باشه؛ خوب نیست صدای شما را نامحرمی بشنوه. - 

خیلی حساس بود. با اینکه ما خودمان رعایت می کردیم اما همیشه حواسش بود، مخصوصا به خواهرش.

دوران طلائی، نقلی از شهاب، ص 24

... جامعه اسلامی و امت اسلامی حق ندارد که پیوند خودش را با دنیای خارج از اسلام جز بصورت فرادست بودن و بالا دست بودن برقرار کند .  یعنی اگر بنا بشود که یک رابطه استثماری از قبیل ماجرای تنباکو و کمپانی رژی که همه آنرا شنیده و خوانده اید میان امت اسلامی و یک کشور غیر اسلامی برقرار بشود عالم اسلام حق ندارد این رابطه را ببندد مثل آن سلاطین و حکام مغولی هندوستان که اجازه دادند دولتهای خارجی بیایند و در آنجا کمپانی تأسیس بکنند این کار جایز نیست و بر خلاف ولایت عالم اسلام است.

اینها باید میدانستند و همه باید بدانند که وقتی مثلا کمپانی هند شرقی وارد آن منطقه شد، وارد آن سرزمین شد چه بلائی بروزگار آن مردم درخواهد آورد و چگونه استعمار را تا رگ و پی در آن شبه قاره عظیم خواهد گسترد. عالم اسلام و امت اسلامی هرگز اینگونه روابط را اجازه نمیدهد. توجه داشته باشید وقتی میگوئیم با دولتهای غیر مسلمان و با ملل غیر مسلمان رابطه ها قطع است باین معنا  نیست که عالم اسلام و امت اسلامی در انزوای سیاسی به سر خواهد برد‍، مسئله انزوای سیاسی نیست که خیال کنید عالم اسلامی با هیچکس نه رابطه بازرگانی دارد، نه رابطه سیاسی دارد، نه روابطدیپلماسی دارد، نه سفیر می فرستد و نه سفیر می گیرد اینطور نیست، روابط معمولی دارد اما ولایت با آنها ندارد، پیوستگی با آنها ندارد، پیوند جوهری و ما هُوی با آنها ندارد آنطور نخواهد بود که اگر آنها خواستند بتوانند عالم اسلام را تحت تأثیر خودشان قرار بدهند پس ولایت قرآنی دو رویه دارد، یک رویه آن اینست که د داخل جامعه اسلامی ، همه عناصر بایستی به سوی یک هدف و یک جهت ویک راه گام بردارند و رویه دیگرش این است که در خارج از جامعه اسلامی امت اسلامی بایستی با همه بلوکها و جناحهای ضد اسلامی پیوندهای خودش را بگسلد، اینجا یک نکته دقیقی وجود دارد که میرساند ولایت به معنای قرآنی آن ،همان ولایتی است که شیعه بآن قائل است....

?در یکی از سفرهای مقام معظم رهبری به استان مازندران ، آقا وارد منطقه محرومی به نام «ارس ما خوست» شدند. معظم له وقتی برای بازدید به مدرسه ای وارد می شوند، مشاهده می کنند که تمام میز و صند لی ها نو است آقا احتمال می دهند این کارها تشریفاتی است و برای ورود معظم له این کارها انجام گرفته است. مقام معظم رهبری با تیزبینی و ذکاوتی که دارند از بچه ها سؤال کردند که به من بگویید این میز و صند لی ها را چه زمانی برای شما آورده اند. یکی از بچه های کلاس جواب داد: آقا همین دیروز این ها را آورده اند. آقا نگاه عتاب آلودی به آن مسؤول انداختند و فرمودند: ضرورت ندارد به خاطر مسؤولینی که خودشان نسبت به مشکلات واقفند، بخواهید صحنه سازی کنید.

علامه طباطبائی فرموده:

آقای ادیب ( نام ایشان آقای شیخ محمد علی ارتقائی ملقب به ادیب العلماء است...) که از شاگردان برادر من: آقا سید محمد حسن بود و چون روح مرحوم قاضی رحمة الله علیه را حاضر کرده بود و از رفتار من سؤال کرده بود، فرموده بود:  روش او بسیار پسندیده است، فقط عیبی که دارد آن است که پدرش از او ناراضی است و می گوید: در ثواب تفسیری که نوشته است مرا سهیم نکرده است!  چون این مطلب را برادرم از تبریز به من نوشت، من با خود گفتم: من برای خودم در این تفسیر ثوابی نمی دیدم، تا آنکه آن را هدیه به پدرم کنم.  خداوندا، اگر تو برای این تفسیر ثوابی مقدر فرموده ای ، همه آن را به والدین من عنایت کن. و ما همه را به آنها اهداء می کنیم!

پس از یکی دو روز کاغذ دیگری از برادرم آمد، و در آن نوشته بود که : چون روح مرحوم قاضی را احضار کرد، مرحوم قاضی فرموده بودند: اینک پدر از سید محمد حسین راضی شده و به واسطه شرکت در ثواب بسیار مسرور است. و از این اهداء ثواب هم هیچ کس خبر نداشت!

اسوه عارفان ،ص 64