... حالا می بینید که ولایت هم این مطلب را بما میگوید. اساساً همیشه باید اصول یک مکتب و یک مسلک همینطور باشد که هر یک از اصل ها نتیجه ای بدهد که اصل های دیگر آن نتیجه را می دهند و این طور نباشد که از یکی از اصول مکتب، ما یک استنتاجی بکنیم که ضد آن را از اصل های دیگر آن استنتاج می کنیم و متأسفانه در اسلامی که در ذهن و دل بعضی از ساده دلان مسلمان امروز هست، از بعضی از اصولش چیزهائی استنتاج و استنباط می شود که ضد آن را می توان از اصول دیگر آن استنباط کرد.  بنابراین آن کسی که در جامعه اسلامی حق امر و نهی و فرمان و حق اجرای اوامر و معین کردن خط مشی جامعه و خلاصه حق تحکم در همه خصوصیات زندگی انسانها را دارد خداست.  - والله ولیّ المومنین - بنده آیاتی که تعبیر ولی و اولیاء داشت تدبر کردم و همه را تقریباً یک مطالعه اجمالی کردم و دیدم این تعبیر که خدا ولی جامعه اسلامی است و مؤمنین جز خدا ولی و یاوری ندارند و خدا حاکم همه امور بشر باید باشد، مسأله ای است که در قرآن جزو مسلمات است.

لازم است برای بعضی که ممکن است در ذهنشان مطلب مخلوط بشود تذکر بدهم که صحبت در سلطه تکوینی پروردگار نیست.  آن به جای خود محفوظ و معلوم است. که خدای تعالی گردش زمین و آسمان را به اراده قاهره خویش تنظیم میکند. صحبت بر سر این است که قوانین زندگی انسانها و روابط فردی و اجتماعی جامعه بشر هم باید از خدا الهام بگیرد، یعنی حاکم و فرمانروای قانونی در جامعه الهی، اسلامی ، قرآنی و در ظلْ نظام اسلامی و حکومت و نظام علوی فقط خداست. ...

بسم الله الرحمن الرحیم

گفتار چهارم کتاب ولایت.

در پیرامون ولایت

در دنباله بحثهای گذشته در نظر داریم به شرح چند مسأله از مسائلی که در پیرامون ولایت به آن برخورد می کنیم بپردازیم.  بحث درباره ولایت و اینکه ولایت چیست و از کجای قرآن استفاده میشود و دارای چند بعد و چند رویه و چند جانب است.

همان بود که قبلا مطرح کردیم منتها یک سلسله مسائلی هست که برای مسأله ولایت، مسائل فرعی محسوب میشود اگرچه که خود این مسائل هر کدام در جای خود یک مسأله اصولی و تعیین کننده است.  که برای جهت گیری های اسلامی و تعیین خط مشی جامعه مسلمان باید از آن استفاده کرد . این چند مسأله را ما به ترتیب بیان خواهیم کرد. 

اولین بحث این است که ما از قرآن ثابت کردیم که حفظ پیوستگی های داخلی و نفی وابستگیهای خارجی برای یک جامعه مسلمان ، متوقف است بر اینکه یک قدرت متمرکزی در جامعه اسلامی وجود داشته باشد تا همه نشاطها و فعالیتها و همه جهت گیریها و موضع گیری ها و قطب ها و جناحهای مختلف این جامعه را او رهبری و اداره کند و اسم آنرا - ولیّ - یعنی فرمانروا گذاشتیم یعنی آن کسی که همه نیروها باید از او الهام بگیرد. و همه کارها باید به او برگردد و خلاصه او آن کسی است که مدیریت جامعه اسلامی هم از جنبه فکری و هم از جنبه عملی با او بوده و نامش - ولی - است، این شخص چه کسی میتواند باشد؟ آیا ما یک حرف خلاصه ای در این باب داریم؟ که اگر به ما گفتند ما می خواهیم - ولی - را بشناسیم بتوانیم ارائه دهیم؟ البته جواب این مطلب را در خلال مطالب گذشته گاهگاهی عرض کرده ام و شما هم میدانید.  و مطلب نامعلومی نیست، ولی میخواهیم از نظر اسلوب منطقی و تسلسل طبیعی مطلب این را هم بررسی کرده باشیم.  قرآن پاسخش در اینجا یک کلمه است، می گوید:

آن کسی که ولی واقعی جامعه است او - خــــدا - است. حاکم در جامعه اسلامی غیر از خدای متعال شخص دیگری نیست این مطلبی است که توحید هم همین را بما می گفت و نبوت هم همین اصل را برای ما مسلم میگرد....

امام ششم فرمود : ما امر مى کنیم بچه هاى خودمان را به روزه گرفتن در وقتى که پسران هفت ساله باشند، به هر مقدار از روز که طاقت بیاورند; اگر چه نصف روز یا کمتر از آن باشد. پس وقتى که غلبه کرد بر آنان تشنگى یا گرسنگى افطار مى کنند، براى اینکه عادت به روزه گرفتن نمایند و طاقت آورند تا به پایان رساندن آن، پس شما فرمان دهید پسران خود را در وقتى مه نُه ساله شدند، به روزه گرفتن به اندازه اى که طاقت داشته باشند در نگهدارى آن پس وقتى مه غلبه کرد به آنان تشنگى یا گرسنگى افطار کنند.

منبع: نرم افزار ضیافت

شهید رجائى(قدس سره) و جریمة تأخیر نماز اوّل وقت

یکى از دوستان شهید رجائى چنین مى گوید : روزى حدود ظهر نزد شهید بزرگوار رجائى بودم صداى اذان شنیده شد، در حالى که ایشان از جایش حرکت کرده، مى خواستند خود را براى اقامه نماز آماده کنند، یکى از خدمتگزاران وارد اتاق شد و گفت : غذا آماده است سرد مى شود، اگر اجازه مى فرمایید بیاورم. شهید رجائى فرمود : "خیر بعد از نماز" وقتى که خدمتگزار از اتاق خارج شد، ایشان با جهره اى متبّسم و دلى آرام خطاب به من فرمود : "عهد کرده ام هیچ وقت قبل از نماز نهار نخورم اگر زمانى ناهار را قبل از نماز بخورم، یک روز روزه مى گیرم.

یکی از نویسندگان در تبیین غربت امام زمان علیه السلام می نویسد:

غربت و تنهایی اقسامی دارد و هر یک را درجاتی از رنج به دنبال است؛ گاهی انسان از شهر و دیار خود بیرون می رود به میان جمعی که با آنان آشنایی ندارد، این تنهایی او را آزار می دهد؛ اما همین حالت اگر در شهر و محل سکونت برای او پیش بیاید، رنجش دو چندان است، چراکه انتظار آن است انسان در شهر خود آشنایی داشته باشد تا دل تنگ نگردد و به رنج نیفتد.  هر چند این دایره تنگ تر گردد، بار غربت سنگین تر و غم آن جانکاه تر میشود.

اوج این رنج آن جاست که انسان در میان همسر و فرزندان خود یعنی در خانه ی خویش دچار تنهایی شود که این بسیار محنت زاست.  فرد تأمین معاش اعضای خانواده ی خود را عهده دار باشد و در انجام این امر به جد بکوشد؛ اما آنان نه تنها از در سپاس و تشکر از او بر نیایند،  بلکه اساساً وی را تحویل نگرفته و محلی از اِعراب برای وی قائل نباشند.  سهل است که اصلاً فراموش کنند که آب و نان ایشان را چه کسی تأمین می کند و با بی خبری بخورند و بیاشامند و برخیزند و به کنجی خزند.  من این حالت را غربت خانگی نام نهاده ام...

به ناگاه به یادم آمد از بزرگ مردی الهی که او نیز در میان ما به غربت خانگی سختی دچاز آمده است که بار سنگین آن، قامت را خم نموده و بر دوش بسی گران می آید... این عزیز نه در میان دشمنان که در جمع دوستان، غریب و تنها افتاده است...  و یادم آمد از دو لقب او که در روایات آمده و حضرتش را - طرید- و - شرید - نام نهاده اند.

دوازده قرن غربت ص ??-??

منبع:  وبلاگ امام صالحین

برای سرکشی از بچه های یزد، همراه آقا به تیپ الغدیر رفتیم.

آیت الله سید روح الله خاتمی نماینده امام در استان یزد هم آنجا بود. 

با دست های لرزان ، مقداری ماست گرفت و در کاسه ای بزرگ ، دوغ درست کرد.  کاسه را آورد پیش آقا. تعارف کردند: خیلی زحمت کشیده اید خودتان میل کنید.

قبول نکرد ،  می گفت می خواهد متبرک شود. 

حتی اجازه نداد آقا کاسه را دست بگیرد.  خودش آن را با دست نگه داشت تا ایشان از آن بنوشد.

پیرمرد کاسه را چرخاند. لبانش را درست به همان نقطه ای که آقا از آن نوشیده بود چسباند و دوغ را سرکشید.

حجة الاسلام ذوالنور

جای پای باران ص 28 به نقل از کتاب پرتوی از خورشید ص 75

منبع:  وبلاگ سیرت امام سیدعلی

بسم الله الرحمن الرحیم

در اواخر دوران ریاست جمهوری آیة الله خامنه ای - حدود سال 66 - معظم له خیلی نگران وضعیت درس و کتاب معارف دانشجویان بودند.  از همین رو، برای تدوین متنی دقیق و شایسته، به عنوان رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی ، گروهی را انتخاب کردند تا در این خصوص اقدام نمایند.

آقا هر دو هفته یک بار، با این گروه جلسه داشتند.  با توچه به گرفتاری های معظم له در آن دوران که مسائل جنگ از عمده گرفتاری های ایشان بود - آقا با حضور ذهن بسیار خوبی در جلسات شرکت می کردند.

آن گاه که ایشان وارد مباحث علمی می شدند، انگار نه انگار که غیر از کارهای علمی و فکری کار دیگری دارند!

روزی در وسط بحث ، صحبت به یک مسئله فلسفی کشیده شد. تعدادی از علمای متخصص در فلسفه در جلسه حاضر بودند، که دیدگاه های فلسفی آنها با هم متفاوت بود.

بحثی جدی در خصوص آن موضوع شروع شد.  مقام معظم رهبری بدون هیچ مقدمه و مطالعه قبلی، وارد بحث شدند و مثل یک مدرس ورزیده، موضوع را مطرح کردند و به خوبی از عهده بحث بر آمدند.

تبحر ایشان مایه تعجب من شد؛ چون نزد ما معروف بود که حوزه علمیه مشهد عنایتی به فلسفه اسلامی ندارد!  ما در آن روز شاهد بودیم که معظم له نه تنها عنایت دارند، بلکه کاملا با مباحث فلسفی آشنایی دارند و بسیار دقیق مسائل فلسفی را درک می کنند.  از نظر موقعیتی و زمانی هم آن موضوع برای ما خیلی مهم بود، در بحبوحه گرفتاری های سیاسی کشور و مسائل جنگ که همه ذهن رئیس جمهور باید مشغول مسائل غیر علمی و غیر فلسفی باشد، معظم له چون بر حسب ضرورت، وارد یک بحث فلسفی شدند، به خوبی از عهده آن بر آمدند.

دکتر غلامعلی حداد عادل

پرتوی از خورشید ص 26-27

منبع: وبلاگ سیرت امام سیدعلی

بسم الله الرحمن الرحیم

یادم هست اون شبهائی که کاندیدای سبز ریاسـت جمـهــــوری می اومد صحبت می کرد، خیلی دم از خط امام خمینی و ولایت فقیه میزد.

اما بعد...

اما بعد که مردم به کسی که دوست داشتند رأی دادند، این اقای کاندید ، هرچه در توان داشت برخلاف خط امام و ولایت فقیه انجام داد.

تاره چند روز پیش توی وبـــلاگ - سیاست صالحین - به نقل از روزنامه کیهان خونــــــدم که : موسوی: اشتباهات امام را می گویم اما هنوز مصلحت نمی دانم!!

حالا ببینید کسی که خودش را عاشق و پیرو امام خمینی می دانست کارش بکجا کشید.  با روزنامه های خارجی دشمن صفت ، می نشیند و  مطالب آچنانی می گوید و میخواهد از امام خمینی که همه دنیا تحسین اش می کنند ، انتقاد کند.

ببینید بچه های ساده ای که که فکر کردن سبز شدن یعنی پیشرفت ایران ، دچار چه کسی شدند!!!

منبع:  وبلاگ سبز 88

زمان شاه بود. همه سر صف ایستاده بودیم که چند نفر با کارتن های موز و کیک ، وارد مدسه شدند.

قبل از اینکه موز و کیک به هر نفر بدهند، ازش می پرسیدند: طرفدار شاهی یا خمینی؟ اگه می گفت شاه، بهش می دادند.

نوبتش که شد دیدم با چهره سرخ شده، کیک و موز را گرفت، زد زمین و با فریاد گفت:  نه موز و کیکتون رو می خوام، نه اون شاه نادونتون رو؛ من عاشق امام هستم. 

بعدش هم از مدرسه دوید بیرون.   مادرش می گفت: اون روز بعد از مدرسه، رفت هرچه پول توجیبی داشت، داد عکس امام خرید و آورد خونه و با سنجاق چسبوند روی سینه اش.

دوران طلائی، نقل از گلاب سیاه،ص8

امام صادق علیه السلام:

هر مؤمنی که خود را ، در برابر صاحب قدرت یا کسی که مخالف دین اوست خوار سازد(و سکوت کند) ، خداوند بر او خشم می گیرد، او را به خودش وا می گذارد و ....

دوران طلائی به نقل از ثواب الاعمال ، ح 294