آدم قابل اعتماد

   همیشه مواظبت از اعمال، خصوصا آنچه افزون بر وظایف و فرایض بود برای اخلاص بیشتر و ترس و وحشت از ریا نبود. عمده اش ملاحظه اطرافیان بود و اینکه شخص در جمع انگشت نما بشود و بر سر زبانها بیفتد، ولو به شوخی.

    کافی بود کسی را یکبار در نماز با توجه ببیند ، وقتی دو نفر به او می رسیدند یکی آهسته به دیگری می گفت:آدم قابل اعتمادی نیست، باید مواظب حرف زدنمان باشیم و او با تعجب می پرسید:چطور؟

    گوینده توضیح می داد:هر چه بشود می رود به خدا می گوید. یک سره با خدا در حال حرف زدن است!

از کتاب فرهنگ جبهه جلد سوم (شوخ طبعی ها) نوشته سید مهدی فهیمی

منبع: نرم افزار هنر خاکی

... عده ای خیال می کنند که دارای ولایت بودن باین است که وقتی  اسم اهل بیت علیهم السلام می آید،کلمه علیه السلام را بگوید، خیال می کنند که دارای ولایت بودن باین است که محبت اهل بیت در دل انسان باشد، البته محبت اهل بیت داشتن واجب و فرض است و نام آن بزرگواران را با عظمت بردن، بنام آنها مجلس بپا کردن و از عزا و شادی آنها درس گرفتن، عزای آنها را گفتن، شادی آنها را گفتن، گریستن بر بزرگواریهای آنها بر شهامتهای آنها، بر مظلومیتهای آنها همه اینها لازم است اما همه اینها ولایت نیست، ولایت از این بالاتر است.

آنکه درمجلس سیدالشهداء می نشیند و اشک می ریزد، کار خوبی میکند اما نباید اشک ریختن را برای دارا بودن ولایت کافی بداند، آن کسانیکه ذهنشان تحت اثر تلقینات و القائات مغرضانه یا جاهلانه بعضی از دستهای مزدور و مغرض واقع شده است درست دقت کنند که بعد گفته نشود با گریستن بر سیدالشهداء کسی مخالف است ما می گوئیم که گریستن بر امام حسین علیه السلام گاهی میتواند یک ملت را نجات بدهد همچانکه توابین رفتند سر قبر حسین ابن علی نشستند و 24 ساعت یا 48 ساعت یا سه روز فقط گریه کردند و نتیجه آن گریه ها این شد که پیمان مرگ و خون با هم بستند و گفتند عهد می کنیم که به میدان جنگ برویم و زنده بر نگردیم، این است گریه بر امام حسین، کسی با این مخالف نیست، هیچ آدمی با به عظمت یاد کردن حسین ابن علی علیه السلام و امیرالمؤمنین علیه السلام مخالف نیست....

... و تزکیه ، ساختن است، و ساختن، با علم و ایمان و عمل است. 

آن کس باب فلاح را می زند که خود را درست بسازد...

تکمله در شرح صد کلمه، ص 44

علم و عمل ، عرض نیستند بلکه دو گوهر انسان سازند و نفس انسانی به پذیرفتن علم و عمل توسعه و اشتداد وجودی پیدا می کند و گوهری نورانی می گردد...

انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه ، ص 108 - علامه حسن زاده آملی