بسم الله الرحمن الرحیم
وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَینَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْهَا کَذَلِکَ یبَینُ اللَّهُ لَکُمْ آیاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ (آل عمران/103)
« و همگی به ریسمان خدا [= قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت]، چنگ زنید ، و پراکنده نشوید! و نعمت (بزرگ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دلهای شما، الفت ایجاد کرد، و به برکت نعمت او، برادر شدید! و شما بر لب حفره‌ای از آتش بودید، خدا شما را از آن نجات داد؛ این چنین، خداوند آیات خود را برای شما آشکار می‌سازد؛ شاید پذیرای هدایت شوید.»
علامه طباطبائی در بخشی از تفسیر المیزان آورده:
خداى تعالى در آیات قبل یعنى آیه : (و کیف تکفرون و انتم تتلى علیکم آیات اللّه و فیکم رسوله و من یعتصم باللّه ...) فرموده بود که تمسک به آیات خدا و رسول او (و یا تمسک به کتاب و سنت ) تمسک به خدا است و شخص متمسک و معتصم در امان است ، و هدایتش ضمانت شده است . کسى که دست به دامن رسول شود، دست به دامن کتاب شده است چون همین کتاب است که در آن آمده : (و ما آتیکم الرسول فخذوه و ما نهیکم عنه فانتهوا...).
مراد از اعتصام همگانى به (حبل اللّه ) در (واعتصموابحبل اللّه جمیعا...)
اینک در این آیه ، اعتصام مذکور و سفارش شده در آن آیه را، مبدل کرد به اعتصام بحبل اللّه . در نتیجه فهماند که اعتصام به خدا و رسولى که گفتیم ، اعتصام بحبل اللّه است . یعنى آن رابط و واسطه اى که بین عبد و رب را به هم وصل مى کند، و آسمان را به زمین مرتبط مى سازد. چون گفتیم که اعتصام به خدا و رسول ، اعتصام به کتاب خدا است که عبارت است از وحیى که از آسمان به زمین مى رسد. و اگر خواست ى ، مى توانى اینطور بگوئى : حبل اللّه همان قرآن و رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله ) است . چون قبلا هم توجه فرمودى که برگشت همه اینها به یک چیز است .
و قرآن کریم ، هر چند که جز به حق تقوا و اسلام ثابت دعوت نمى کند، لیکن غرض این آیه غیر از آن غرضى است که آیه قبلى یعنى : (اتقوا اللّه حق تقاته ...) داشت ، آن آیه متعرض حکم تک تک افراد بود که مراقب باشند حق تقوا را به دست آورده ، جز با اسلام نمیرند. ولى این آیه متعرض حکم جماعت مجتمع است . دلیلش این است که مى فرماید: (جمیعا) و نیز مى فرماید: (و لا تفرقوا).
پس این دو آیه همانطور که فرد را بر تمسک به کتاب وسنت سفارش مى کنند به مجتمع اسلامى نیز دستور مى دهند که به کتاب و سنت معتصم شوند.
همگی به ریسمان الهی چنگ زنیم و پراکنده نشویم. همه مردم، همه مسئولین، همه قوا و نیروها.
دست از تفرقه و تک روی و نفس سرکش برداریم و نگاه مان به خدا باشد و اوامر خداوند کریمِ حکیم و هرگاه به واقع و اخلاص و از روی معرفت نگاه مان به خداوند بیافتد، حتماً رسول خدا صل الله علیه و آله را خواهیم دید که خداوند ما را بسوی رسولش خوانده و بعد از این مرحله با اشاره رسول خدا صل الله علیه و آله به معصومین علیهم السلام می رسیم.
امروز آخرین بازمانده از معصومین علیهم السلام ، حضرت بقیة الله عجل الله تعالی فرجه الشریف می باشد که در پس پرده غیبت ناظر اعمال ما و دیگران می باشد. آیا خود حضرت علیه السلام که از نظر ما پنهان است، نمیشود گردش جمع شد ، پس چه باید کرد؟ باید هر راهی که خواستیم برویم یا در پی اشاره امام زمان خودمان برویم؟.
هیچکس نخواهد توانست بدون معصوم علیه السلام و اوامر امام به حبل الله چنگ زند حتی اگر مؤمن ترین باشد که پر واضح است کسی مؤمن نخواهد شد مگر با پیروی از دستورات خدا و معصومین علیهم السلام و مؤمن واقعی حتماً امام زمان خود را شناخته و گوش بفرمان او خواهد شد. حال که تنها راه چنگ زدن به حبل الله شناخت معصوم و پیروی از دستورات معصوم می باشد ، باید گوش بفرمان امام زمان علیه السلام شد و دستور آن حضرت مبنی بر مراجعه و پیروی از فقیه یا همان ولیّ فقیه را آویزه گوش کرد و در مقابل ولـــیّ فقیه زمان خود چون سربازی وفادار و مطیع بود که هر شخص یا مسئولی اگر غیر از این باشد بیراهه رفته و به ریسمان نفس خود چنگ زده نه ریسمان الهی.
بیاد آوریم دوران طاغوت ستمشاهی را که همه اقدامت کشور برای منافع شاه و درباریان و اربابان شاه بود و امروز همه همّ و غمّ حکومت احیای اسلام و مسلمانان و آماده سازی بستر ظهور حضرت امام زمان علیه السلام می باشد. چنین نعمتی را تنها با اتحاد و وحدت اسلامی زیر سایه پیروی از ولایت می شود شکر گزارد.
22 بهمن نشان مردم ما در مسیر سر سپردن به بفرمان ولـــیّ امر خود هستند، حال نوبت دیگران است...
